محرم که می آید می روم به روزهای خوش کودکی ام.آن روزها که پیراهن مشکیمان را با افتخار می پوشیدیم و با افتخار از نماز مغرب تا پاسی از شب زیر خیمه های امام حسین نفس می کشیدیم و چه نفس هایی بود آن نفس ها که هنوز هم در وجودم جاریست . فرقی هم نداشت سرما بود یا گرما ٬ امتحان داشتیم یا اردو ٬ مریض بودیم یا سرحال .محرم که می شد باید نفس هایمان را زیر خیمه های حسین می کشیدیم و چه نفس هایی بود آن نفس ها.

نمی دانم در خاطرات کودکی کودکان امروز از محرم چه خواهد ماند٬ هرچه بماند ما وظیفه داریم خوب خاطره سازی کنیم ٬ خوب آبروداری کنیم .

گرچه بازار شادیهایمان در بحبوحه رکود جهانی کمی از رونق افتاده است ولی هنوز و همیشه از آن حجره های کوچک آخر بازار صدای فریاد شاگردها به گوشم میرسند که : "حراج شادی به بهای دل شما."

و من بهای شادیهایم را پیش تو جا گذاشته ام .

و همه سرخوش بودند از اصلاحاتشان.

آن روز که کاریکاتور امام را کشیدند کسی تعجب نکرد و همه سر خوش بودند از اصلاحاتشان.

انتظار بیجاست موجی که باد مغرب آن را به راه انداخته کشتی نجات بیاورد به ساحل دریایمان.

تحویل بگیرید این تخته پاره ی زرد را که با موج سبز آمده است و لطفا تعجب نکنید.

سر خوش باشید با اصلاحاتشان که خدا داند و بس.

کمی که می گذرد آسمان می افتد به زیر پاهایم‌ ٬ آنجا که در میدان نقش جهانم.

شیراز که درس می خوندم یک روز صبح وقتی از خونه خارج شدم پیرزن همسایه به من گفت  : مبارک باشه.((گفتم شیراز یادم اومد چقدر دلم واسه یه شیرازی تنگ شده))من تعجب کردم ولی به روی خودم نیاوردم و تشکر کردم. تا دانشگاه تو فکر بودم که چرا اون پیرزن به من تبریک گفته. ورودی دانشگاه بنر بزرگی بود که روش نوشته بود : دانشجو روزت مبارک.اونجا بود که فهمیدم همسایه برای چی تبریک گفت. اما امسال کمی فرق داشت.تقریبا از یک ماه پیش حرف این روز بود.خود این روز هم کمی فرق داشت . بعضی ها شعار می دادند استقلال آزادی جمهوری ایرانی.....

ای کاش امسال هم روز دانشجو فراموشم میشد.