پرستار تو را در آغوش من گذاشت و فرار کرد . پشت سرش پرستار دوم رفت .
پزشک فریادی از خشم زد که اگر قرار باشد برویم همه با هم میرویم و فعلا قرار این نیست .
پرستاران برگشتند .
صدام دو کوچه پایین تر موشک زده بود .

" راوی : مادرم "

امروز بنده ای از بندگان خدا وقتی برگه ی دعوتنامه اش را از یکی از کشورهای فرنگی دید

گفت : این سند آزادی من است .

پرسیدم آزادی از کجا و او پاسخ داد از ایران .

هرچه مرور میکنم می بینم چه بندی زیباتر از ایران ؟!

پیش خود تصور کنید وزارت ارشاد مجوز چاپ برای یک کتاب از یک نویسنده ی معروف صادر نمی کرد .

مثلا کتاب " آن روز که من روسپی شدم " نوشته ی "م . ر " یا " م . ش " ٬ شاید هم  " ش . ر " . مثلا.

باز هم پیش خود تصور کنید عکس العمل جامعه ی به اصطلاح فرهیخته و روشنفکر ما را که ای داد و ای بیداد ٬ جهانیان به فریاد ما برسید که فرهنگ را آب برد و هنر  را باد .

تصورتان را تا همینجا نگه دارید ٬ حال واقعیت را ببینید . کتاب آسمانی مان را آتش زده اند و اگر شما صدایی از دیوار شنیدید از این قشر به اصطلاح ٬ تاکید میکنم به اصطلاح روشنفکر ما هم خواهید شنید .

حاشا به غیرتتان . حاشا به غیرتمان با این روشنفکر هایمان .

  نو رسیده : " از قرآن محافظت می کنیم " را حتما ببینید .

شنیده ام این یازده سپتامبر قرار است قرآن بسوزانند و حتما از رویش هم می پرند .

خب ٬ این هم نوعی تفریح عصر جاهلیت است برای خودش . یکی آخر سال چوب آتش میزند ٬

یکی وسط سال قرآن .

شنیده ام این یازده سپتامبر نهمین سالی میشود که خانه های پایین دست برجهای دوقلو آفتاب

 می گیرند .

شنیده ام این یازده سپتامبر تولد مژده خانم است .

مژده خانم ، ای تو که ما را وبلاگ نشین کردی ، تولدت مبارک .

وقتی قلات نشد ٬

 فهمیدم آنجا که نمی شوی تو را می شمارند .

نشدن هایت را می شمارند .

اما من ٬

من شکست خوردم ٬ نشدم ٬ اما نمی شمارمش .

من شدن را مشق می کنم ٬

این را از اولین استاد معماری ام آموخته ام .

این را از خالقم دیده ام .

شمشیر و نبرد و صبر .

زهرا و درب شکسته و صبر .

یتیم و نوازش و صبر .

عقیل و آتش و صبر .

مالک و زهر و صبر .

نخلستان و چاه و صبر .

محراب و ضربت و وصال یار و بی صبری .

"علی بن ابی طالب"