حال ما

یک به یک حباب آرزوهایش می ترکید و می شدند خاطره.

آلبومش کم کم داشت پر می شد از افتخارات دهن پر کن.

هر که میدیدش ذوق مرگ می شد و آه می کشید.

نزدیک های آخر نامه ای برای خدایش که خودش شده بود نوشت ٬ این انسان معاصر من.

"حال همگی ما خوب است

اما تو باور نکن"

امضا : من که می خواستم تو باشم.