کم کم عادی می شود . کمی که میگذرد می شود عادت .

چشم باز می کنی میبینی محتاجش شده ای ٬

این قافیه ی باخته .

پشت سر هم می بازمشان .

این جمله را "رُهام" پسر بچه ی همسایه ٬ امروز به من گفت.

چه فیلسوفان بزرگی اند این بچه های کوچک .

یکی یکی صدای ترکیدن سلولهای ریه اش را می شود شنید.

آنچنان کام میگیرد به گمانمان لب جوی نشسته است و دلبری شیرین سخن ... .

می گوید می خواهم ترک کنم و باز کام می گیرد .

به گمانم نیما میگوید " ترک روی موتور است"

منی که سالها موتور سوار بودم می دانم که اینچنین است.

کام میگیرد این سید ما.

میخواهم چشم ببندم و غرق شوم در رویای خود٬ با تو ... شاید...

یک به یک حباب آرزوهایش می ترکید و می شدند خاطره.

آلبومش کم کم داشت پر می شد از افتخارات دهن پر کن.

هر که میدیدش ذوق مرگ می شد و آه می کشید.

نزدیک های آخر نامه ای برای خدایش که خودش شده بود نوشت ٬ این انسان معاصر من.

"حال همگی ما خوب است

اما تو باور نکن"

امضا : من که می خواستم تو باشم.